User Profile

Asko gustatu zait liburua. Ismael idazlea, Jasone emaztea, Ismaelen aita, eta ama, eta Libe arreba, eta Jauregi editorea.

Bitxia da, ez naizelako identifikatuta sentitu Ismaelekin, ez dut bere aitarengan nire aita inondik inora ikusi, bere amarengan nirea ere apenas, ez daukat arrebarik ere... Baina, hala ere, gustura eta adi irakurri dut nola bizi den pertsonaia bakoitza.

Paragrafo batzuk bikainak. Gustura irakurri dut kapitulu bakoitza (hurrengora salto egiteko gogoz ere bai inoiz) eta zeozer ikasi dut, bai!

Liburu hau "Cronica de una muerte anunciada" nobelaren antzekoa da, ezta? Baina motzagoa, euskaraz (1983) eta baserri giroan. Gizon apustuzale... desastre baten kontakizuna zela gogoratzen nuen, gaztetxotan irakurri nuenean eszena zehatz bat, irudi bat, geratu zitzaidalako buruan grabatuta. Baina bigarren irakurraldian konturatu nintzen emaztea dela, agian, idazleak erdigunean jartzen duena.

Oso gaztea nintzela irakurri nuen, eta gustura. Berriro irakurriko dut agian!

Berandu irakurri nuen, ez argitaratu zen garaian. Ez dakit zenbat edo nola mugituko ote zidan barrena, lehenago irakurri izan banu.

Ikuspuntu desberdinak erakusten ditu, euskaldun guztioi asko eragiten digun gaiaz. Beraz, ez da norbere iritzien defentsa bat gustura irakurtzeko liburu bat. Eta, hala ere, ez zidan ekidistantzia sentsaziorik eman. Liburu ona dela suposatzen dut. Eta irakurtzen duena, herritar politikoki ona baita ere!

Inkisizioari buruzko komiki hau oso gogorra suertatu zitzaidan. Badu meritua beraz! Halakoxea baita lantzen duen gaia.

Marrazkiei dagokionez, pertsonaiak oso arraroak dira, itsusiak orokorrean, eta nik ilustrazioaz ezer ez dakidan arren, hor ere lorpen maila altu bat dagoen susmoa dut.

Ezagutu beharreko pertsonaia da Cascanteko gizon hau. Harrigarria da bere bizitza, txundigarria nola batere ikasketarik gabe gauzak garbi izan eta ekintza zuzenak edo anarkistak burutzeko izan zuen jarrera. Eta komiki hau oso egokia da ideia orokor bat edukitzea erraz lortzeko.

Dokumental bat ere ikusi nuela uste dut.

Amets gure ikastolara etorri zen, ikasleek liburua irakurri zutenean. Kontakizun gogorra izan arren, gure familietako batzuek ere antzekoak pasa dituzte... Liburu hau ez da horrelakorik bizitu ez dugun europarrontzat bakarrik. Protagonistarekin identifikatu daitezkeen ume euskaldun ugarirentzat ere ari da izaten.

Eskerrik asko Ibrahimari ere, gogoratu nahi ez dena kontatzeagatik.

Komikien artean Maus omen da Kixote bezala, baina Persepolis ere hortxe-hortxe. Eta, gainera, europarrontzat ezezagunagoa den gatazka bat azaltzen du; eta autobiografia da; eta gainera emakumea da egilea.

Irakurri beharrekoa, egoera oso latzak modu jasangarrian jarriak, baina gertakizun latzak kontatu eta aditu egin behar dira. Historia ezagutu egin behar omen da, errepika ez dadin... Persepolis lan zintzoa, ausarta eta kalitate bikainekoa da.

Kosta zitzaidan pixka bat irakurtzea, ez dakit ingeles mailagatik izango zen. Hala ere, gomendatzen dut.

Barrua kolpatu zidan eszena batek (ez da izorrakia, baina adi, banoa eta) hildako batzuk ikusi eta benetakoak ez direla pentsatzen dutenean. Hil bezain pronto ahaztu zituzten, ez gara deus, sentsazio hori eman zidan kolpetik.

Autobiografiko samarra omen da, idazlea neskatila zenekoa. Ingeles berezia dago dialogoetan, AEBetako hegoaldekoa.

Beltzen esklabotzaren amaierako gizartea erakusten du nobelak. Gaur egun oraindik badago arrazismoa, baina liburua argitaratu zenean funtzio sendagarria izan omen zuen liburu honek, aurrera egiten lagundu omen zuen.

Gomendatzen dut irakurtzea. Eta ondoren, 1962ko zuri-beltzeko film zaharra ikustea ere bai, liburuan bezalaxe guztia!